عرفان گرگانی روزه ی اجباری

خواب دیدم بر تن این خاک زخمی کاری است
سرزمینم بی سر و از پیکرش خون جاری است
خواب دیدم که لبان رودهایش تشنه اند
سفره اش دریاست اما روزه ی اجباری است
خواب دیدم بر تن آن می خورد چوب حراج
با همه دردش ولی در حال مردم داری است
ما گرفتارانِ این کابوس بی فرجام را
بهترین راه رهایی، سیلیِ بیداری است