سعید آذر تبت

از تبت تا تهران
یه معبد با شعرام
میسازم یه فرهادم من

خب حرفام یه دریان و
پوچی م به ابرا
شبیهن ولی توو آسمونام

از پنجره تو رو
می بینمت لای گُلا
یه برف که میزنه
تو نباشی
هیمالیام

تو راهی نه فرجام
باهامی من هرجام
مسیری که درجا زدم

خدامی یه بودا
از اون دور و دورا
رسیدی به روزای من

پیدات میکنم حتی باشی توی تبت

دریای سرابی، من قطره ی آبم
دنبال نشونه ت، دنبال یه راهم
پیدات میکنم من، از عمق یه رؤیا
حتی توی تبت، حتی ته دنیا

پیدات میکنم حتی باشی توی تبت