علی اتابکی دریا

دریا بیا که آبی تو جاودانه است
پروانه باش، پیله دگر یک بهانه است
آنکس که موج را به تمامت حرام کرد
خوابیده عقربی ست که عکس زمانه است
آن پیله را گذشتی و بگذار این نسیم
آنجا برد تو را که امن است و خانه است
یک دم غمین مباش که پایان شاخه ها
آغاز راه نو به طریق جوانه است
عشق است و پر زدن به هوای دگر بدن (شدن)
هرچند حکم قاضی ما ناشیانه است
چنگ و رباب و نغمه همگون درون توست
بنواز و هوش باش که این خود ترانه است