عادل نصیری به دوست

 
یک آسمان بی ابریِ تیره
یک عالمه بی وزنیِ سنگین
امشب دوباره مست خواهم کرد
در انجمادِ این شبِ روتین

امشب دوباره باز خواهم گشت
در پرسه های شانزده ساله
امشب دوباره بغض خواهم کرد
در امتدادِ بغضِ چمخاله

امشب به دیدارم بیا بانو
من ماندم و شهلای چشمانم
اندوه می ریزد از این مستی
در کوچه های خود برقصانم

بی تو دلم را دور خواهم ریخت
بی تو نگاهم زنگ خواهد زد
بی برگی از پاییز می اُفتد
بی تو جهان را رنگ باید زد

بی تو هوس جز دود و الکل نیست
بی تو شبم را گرگ می تازد
در های و هوی گورکن بزم است
هر شب برایم خانه می سازد