محمدرضا آذری باران ببار

من، یه مسافر یه غریبه م
من توی جاده ها اسیرم
من رمز شب ، یادم نمیاد
که رد خورشید و بگیرم...
من مث یه دنیا سرابم
من نقش رویا روی آبم
من نشده از درد دوری
که یه شب آروم بخوابم...
باران ببار ، که خسته ام
شکسته ان دل مرا
باران ببار، میخواهمت
امشب تو را امشب تورا
باران ببار
باران ببار، دل کنده ام
ازین نفس ازین هوا
باران ببار، من مانده ام
در این قفس بی هم صدا
باران ببار
نفس بدون هم نفس
هر روز من شده یه سال
خسته شده از وهم عشق
آزادی از جنس خیال
تمام دنیای مرا، به این قفس گره زدن
من ماندم و خاطره هات
خاطرهای بی مثال...