محمد ملک حضرت بانو

دلم لک زده لبخند تو را حضرت بانو
نگاه گوشه چشمی به تو را حضرت بانو
ندیدم تا به اکنون بعد تو برق نگاهی
به زیبایی چشمان تو را حضرت بانو
کجایی که برده طاقت از این دل جدایی
دگر صبری نماند از بی وفایی
به حال زار من عین دوایی
خزانم منم فرهاد شیرین شو به جانم
تو گر لیلا شوی مجنون بمانم
بهارم باش بهارم باش
تو هرچه میشوی من هم همانم
.
چه کردی با دو دستم که حریصند به عادت
نوازش کردن موی تو را حضرت بانو
کجا باشم که هر لحظه به هرچیز و به هر حال
نیارد یاد من یاد تو را حضرت بانو
کجایی که برده طاقت از این دل جدایی
دگر صبری نماند از بی وفایی
به حال زار من عین دوایی
خزانم منم فرهاد شیرین شو به جانم
تو گر لیلا شوی مجنون بمانم
بهارم باش بهارم باش
تو هرچه میشوی من هم همانم