هرمان حاتمی تقدیر

اگه از خودم بگم دنیای تاریکی دارم
اسمش رو من نمیدونم نفرت یا تقدیر بزارم
اگه تقدیر منه چرا تاریکی و غم
توی لحظه های سرد و ساکتم پا میزارن
مهربون آخر تقدیر من و تو توی دنیا
مثل بازیه یه کودک که فقط توی خیالِ
یاکه مثل اون قناری که توی قفس میمونه
نمیدونه تو قفس میمونه او فکر محاله
آره شک نکن عزیزم من و تو هم قفسیم
که به اون فردای روشن نمیدونم میرسیم
من از اون تقدیر تلخ و بی ثمر میترسم
فقط از خدا می خوام به آرزومون برسیم
بین تقدیر من و تو دوتا حس مشترک
بود و هست و موندنی که تا ابد می مونه
اگه تا ابد به عشق همدیگه صدا کنیم
میدونم که آخرش غصه هامون ویرونه